W 1984 r. ICCF przyjęło motto „Amici Sumus” (jesteśmy przyjaciółmi) i jest to filozofia leżąca u podstaw ustalania standardów zachowania dla zawodników, urzędników i federacji członkowskich (MF). Filozofia „Amici Sumus” musi przenikać przez ICCF oraz działania wszystkich zawodników i działaczy.
Pomimo przeniesienia ciężaru gry korespondencyjnej na serwer ICCF to pozostała jeszcze niewielka, chociaż cały czas kurcząca się, grupa miłośników grających w szachy korespondencyjne za pośrednictwem poczty.
Zmiana sposobu przekazywania posunięć z poczty tradycyjnej na serwer wyeliminowała wiele uciążliwych problemów.
Nieuczciwe zachowania były związane głównie z czasem namysłu nad posunięciem, np. poprzez podawanie nieprawdziwej daty otrzymania przesyłki od przeciwnika, czy w ogóle kwestionowanie jej otrzymania, podawanie nieprawidłowego posunięcia, itp. Podważało to tym samym przypadki rzeczywistego zagubienia korespondencji lub jej nieregularnego dostarczania przez instytucje świadczące usługi pocztowe w różnych krajach.
Wraz ze wzrostem kosztów przesyłek takie zachowania niektórych zawodników stawały się dla ich przeciwników coraz bardziej frustrujące, bo wymagały poniesienia jeszcze dodatkowych kosztów na monity.
Chociaż zmiana sposobu transmisji posunięć (z poczty na serwer) pozwoliła zapomnieć o tym to jednak pozostało jeszcze sporo problemów wynikających z niesportowego zachowania.
Większość z nich opisują Przepisy ICCF, ale jak to w życiu bywa przepisy nie są w stanie przewidzieć każdej możliwej sytuacji.
Podstawowe oznaki niesportowej postawy to:
- niewłaściwa komunikacja (np. obraźliwe komentarze)
- przeciąganie gry, zwłaszcza niezwykle wolna gra w wyraźnie przegranej pozycji (wyznaczenie parametrów każdej możliwej sytuacji DMD jest niewykonalne) albo czekanie aż spadnie chorągiewka (zdarzały się przypadki nawet na jedno posunięcie przed matem, pomimo dysponowania dużą ilością czasu)
- powtarzające się propozycje remisu (chociaż niedawno ich częstotliwość została ograniczona przepisami do jednej na 10 posunięć)
- zmowa pomiędzy zawodnikami (np. co do wyniku partii)
- nieumiejętne dysponowanie swoim czasem (w konsekwencji przegrywanie partii na czas), milczące wycofanie (co łączy się zaliczeniem partii jako przegranych oraz z 2-letnią dyskwalifikacją), itp. – zachowania takie powodują zniekształcenie wyników turnieju
- uzyskanie porady od innej osoby na temat toczącej się partii (chociaż w rozgrywkach drużynowych konsultacje między zawodnikami drużyny, w tym kapitana drużyny, są dopuszczalne)
- wykonywanie posunięć przez kogoś innego – fizycznie np poprzez udostępnienie swojego konta lub też rozgrywanie „partii lustrzanej”
Obecnie chciałbym się skupić na problemie związanym z rozgrywaniem partii lustrzanych. Zawodnicy przyłapani na tym procederze udawali, że nie wiedzą o co chodzi, więc spieszę z wyjaśnieniami, aby w przyszłości mogli uniknąć kłopotów.
Jest to „sprytny” pomysł niektórych zawodników, znany od dziesiątek lat a pokazany w kilku filmach, między innymi w filmie „Mistrz zawsze traci”.
W skrócie chodzi o to, że zawodnik rozgrywa dwie różne partie, ale w praktyce jedynie przekazuje posunięcia pomiędzy swoimi przeciwnikami. Przepisy ICCF (pkt. 2.15.5.) wyraźnie tego zabraniają.
Zawodnicy, którzy dopuścili się takiego czynu, mogą się spodziewać dochodzenia (nawet po wielu miesiącach od zakończenia partii) i kary do 2-letniej dyskwalifikacji włącznie.